Foktje Doornbos
In het water drijft een tekening van verlichte lijnen, dat doet denken aan een doolhof zonder einde. Lijnen kronkelen en volgen elkaar, als paden zonder begin of einde.
Het nodigt de kijker uit om het beeld met de ogen te volgen, maar biedt geen duidelijke route of bestemming. In het dwalen zelf ontstaat ruimte voor verwondering, onzekerheid en nieuwe betekenissen.
Licht wijst de weg, het laat zich niet vastleggen, het komt altijd goed.